De 58e, en laatste, zomer van haar leven brengt Noldie door in het hospice. Haar tijd op aarde is kwetsbaar; veroordeeld tot een stoel met uitzicht op een prachtige tuin, een kamer met haar eigen spulletjes en veel zonnebloemen, een heldere geest echter met een lichaam dat steeds minder goed functioneert. Maar….. met veel dierbaren om haar heen en de liefdevolle zorg van de medewerkers van het hospice is er voor Noldie nog heel veel om dankbaar voor te zijn. Geen voltooid leven, zeker niet. Haar ziekte pakt haar elke dag een stukje af.
In ieder leven gebeuren dingen waar je niet voor kiest. Je bent geneigd om het gevecht aan te gaan met die dingen. Maar je kunt er ook anders naar kijken. En dat is wat Noldie doet; haar ziek-zijn kan ze niet veranderen, wat ze wel kan veranderen is hoe ze met haar ziek-zijn om gaat. Want, hoe verdrietig ook, in alles schuilt iets moois. “Het is zoals het is. Zo werkt dat nu eenmaal bij mij. Overgave in het moment”. Noldie heeft geen onvervulde dromen en geen wensen die niet verwezenlijkt zijn. Het grootste geschenk dat je Noldie kunt geven is een rol spelen in haar verdriet.

Er is moed voor nodig om je eigen weg te vinden

Noldie heeft altijd het gevoel gehad dat ze ‘anders’ was. Ze heeft iedere keer weer zelf de regie gepakt in haar leven en zichzelf altijd toestemming gegeven om simpelweg gelukkig te zijn. Elke angst die ze overwon, maakte kracht in haar los. Ze heeft geprobeerd zich niet afhankelijk te maken van wat haar ouders van haar wilden of ‘wat de maatschappij nu eenmaal verwacht’. En dat is als je een klein meisje bent best lastig en het heeft haar niet altijd een makkelijk leven opgeleverd. Maar het was wel haar leven en daar was ze trots op! Dit heeft haar gemaakt tot de mens die ze wilde zijn.

Zus Jacky: “Noldie heeft van alles altijd een klein feestje gemaakt. Daarom kijk ik nog een keer heel erg goed”

Noldie heeft mij gevraagd het verhaal van haar leven op te schrijven. En zo hebben we samen met haar zoon Ivo, Patricia, haar moeder, 3 zussen en een broer op een mooie zomerdag gesproken over het leven; over keuzes maken, loslaten, afscheid nemen. Er kwamen anekdotes uit haar jeugd voorbij. Foto’s van haar jonge jaren en latere leven. Ook de moeilijke momenten werden niet geschuwd. Verhalen met een lach en een traan, maar vooral ook veel lach. Met als rode draad de waarde van elkaar als gezin. Over hoe jullie uiteindelijk met elkaar vergroeid en verbonden zijn geraakt.
Ik stel vragen en ik luister naar de verhalen die voorbijkomen. Ik ontdek Noldie. Heb bewondering en krijg inzicht in een diepere laag van Noldie. Haar lijden is een familieaangelegenheid; iedereen doorstaat het samen. Een gesprek dat ruimte geeft aan het mooiste dat er uiteindelijk is: de voorbije tijd en alle herinneringen die daarin gedijen en die zijn wat je ooit was en wat je nu bent. We hebben met elkaar vandaag een stukje geschiedenis geschreven om vervolgens straks allemaal een nieuwe fase van het leven in te gaan.

Laatste les van Noldie

Neem de dingen zoals ze zijn. Vind innerlijke rust en vergeef jezelf en anderen. Leef kalmer!

“Het is een erg fijne plek in het hospice, ik wil hier graag nog even blijven. Zeker nog 15 dagen want dan komt mijn zwager uit Australië. Maar het liefst nog wat langer!”

Noldie ik ben dankbaar dat ik een stukje met je mee mag wandelen.
Je laat ons zien dat het nooit gisteren en ook nooit morgen is, maar altijd vandaag.

Jacqueline Hofman

11 september 2017

Zaterdag 30 september is het kalme moment van overgave gekomen; als kracht niet zozeer een kwestie is van je vastklampen aan het leven, maar van loslaten. Noldie is sterk genoeg geweest om de hele strijd met de ziekte door te maken, maar heeft nog meer kracht getoond toen zij eindelijk losliet en het onbekende tegemoet ging – want daar is veel kracht voor nodig.